ចូលរួមកម្មវិធីសិក្ខាសាលា, គេធ្វើសន្និសីទ, ចូលរួមវេទិកាសាធារណៈ គឺជាពាក្យដែលគេប្រើជាញឹកញាប់ ក្នុងចំណោម បញ្ញវន្ត អ្នកសិក្សា បណ្ដាអង្គការ ស្ថាប័នរដ្ឋ ឯកជន។ ប៉ុន្តែតើពាក្យថា«សិក្ខាសាលា, សន្និសីទ, វេទិកា »មានអត្ថន័យខុសគ្នាដូចម្ដេច?
វចនានុក្រមខ្មែររបស់សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត បានកំណត់និយមន័យពាក្យទាំងបីនេះដូចខាងក្រោម៖
ពាក្យ«សិក្ខាសាលា» ផ្ដើមដោយពាក្យថា «សិក្ខា» មានន័យថា ការសិក្សាគឺ ការរៀនសូត្រ, ការរៀនទន្ទេញ, ការសូត្ររៀនៈ ការហ្វឹក, ហាត់ ជាដើម។ សិក្ខាកាម មានន័យថា អ្នកដែលពេញចិត្តកាន់តាមសិក្ខា, អ្នកស្រឡាញ់ការសិក្សា។ ប៉ុន្តែ«សិក្ខាសាលា» ត្រូវបានគេឲ្យអត្ថន័យថា ជាសិក្សាទៅលើបញ្ហាអ្វីមួយ ដោយមានអ្នកឧទ្ទេសនាម ឬវាគ្មិន អ្នកជំនាញជាអ្នកធ្វើបទបង្ហាញទៅលើប្រធានបទនីមួយៗ ឬបង្រៀន ចែករំលែកចំណេះដឹង។ ឧទាហរណ៍៖ ខ្ញុំចូលរួមសិក្ខាសាលា ដែលរៀបចំឡើងដោយអង្គការមួយ លើប្រធានបទ «ការគ្រប់គ្រងគ្រឿងស្រវឹង»។
ចំណែកពាក្យ «សន្និសីទ» បើតាមបាលី គឺមានន័យដូចគ្នានឹងពាក្យ សន្និស័ទ ដែរ ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះខ្មែរប្រើពាក្យនេះសំដៅយកការប្រជុំគ្នា ជជែកពិភាក្សាអំពីបញ្ហាផ្សេងៗ ដែលឋិតនៅក្នុងសភាពស្មុគស្មាញ មិនទាន់ដាច់ស្រេច ដើម្បីរិះរកផ្លូវចេញឬដោះស្រាយឲ្យជ្រះស្រឡះ, ការថ្លែងសេចក្ដីពន្យល់អំពីបញ្ហាផ្សេងៗដល់សាធារណជន។ ឧទាហរណ៍ធ្វើសន្និសីទ, ស្ដាប់សន្និសីទ។
រីឯពាក្យថា «វេទិកា» មានថ្នាក់ពាក្យជានាម មានន័យថា ភ្នាក់ដៃ, បង្កាន់ដៃ, ក្ដារហ៊ឹង, ជើងម៉ា សម្រាប់អង្គុយ, ថ្នាក់ខ្ពស់គឺថ្នាក់ដែលគេលើកតម្កល់ឲ្យខ្ពស់ជាងទីម្ខាង (សម្រាប់អង្គុយមើលមហោស្រពជាដើម ដើម្បីឲ្យស្រឡះភ្នែក) ឬកន្លែងខ្ពស់ដាច់ដោយឡែកពីទីអង្គុយ ធម្មតាសម្រាប់វាយគ្មិន ថ្លែងសេចក្ដីក្នុងសន្និបាតផ្សេងៗ ដូចយ៉ាងវេទិកានៅរដ្ឋសភាជាដើម។ ពាក្យនេះ ក៏ប្រើសំដៅយកខ្ទង់ ឬទំព័រសារព័ត៌មាន ដែលគេបើកសម្រាប់ឲ្យមហាជនសរសេរអត្ថបទផ្សេងៗផ្ញើទៅចុះផ្សាយដើម្បីបញ្ចេញយោបល់របស់ខ្លួន។